tag:blogger.com,1999:blog-3944617484439142492024-03-11T00:21:09.016-03:00Asfalto&Matocontos, crônicas, poesias e dedos de prosaSaint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.comBlogger1106125tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-4311972770388712512024-03-01T19:26:00.000-03:002024-03-01T19:26:22.455-03:00TEMPUS FUGIT<span style="font-size: large;">Sentado </span><div><span style="font-size: large;">Aguardo o tempo </span></div><div><span style="font-size: large;">Enquanto o vento sopra</span></div><div><span style="font-size: large;">Sobre o que me resta de cabelo. </span></div><div><span style="font-size: large;">Há muitas esquinas </span></div><div><span style="font-size: large;">Em seu trajeto. </span></div><div><span style="font-size: large;">Tomara que ele se perca </span></div><div><span style="font-size: large;">Se embrenhe por atalhos </span></div><div><span style="font-size: large;">Incertos </span></div><div><span style="font-size: large;">E chegue aqui inerme </span></div><div><span style="font-size: large;">E me permita sorver os goles </span></div><div><span style="font-size: large;">Do meu café amargo </span></div><div><span style="font-size: large;">Com a paciência dos paquidermes.
</span></div><div><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoE_jQJ1bfP0PRn_K-nZyqzqRo6cf_XSNgorufLpDIiHDMnRVDSpuNDRfRylidDJdcFi2znDwHR8CYZHA2UwtH1dIaMMoB6qP8lEt078WBGmd0XMPs7gMMUona7xNCBR8DFQlauIywruYxjIzUspglznNcDZWutO2EM4vLZYXJr29JhgVkK4Q3yyqQQ_I/s5184/DSC00497.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2918" data-original-width="5184" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoE_jQJ1bfP0PRn_K-nZyqzqRo6cf_XSNgorufLpDIiHDMnRVDSpuNDRfRylidDJdcFi2znDwHR8CYZHA2UwtH1dIaMMoB6qP8lEt078WBGmd0XMPs7gMMUona7xNCBR8DFQlauIywruYxjIzUspglznNcDZWutO2EM4vLZYXJr29JhgVkK4Q3yyqQQ_I/w519-h292/DSC00497.JPG" width="519" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Pão de Açúcar com nuvem (foto do autor).</td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><br /></span></div>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-87475562306085177982024-01-14T12:18:00.001-03:002024-01-14T12:18:26.766-03:00OPINIÃO <div>Sou um otimista</div><div>Que vê a vida com pessimismo</div><div>Acredito que sobrevivamos</div><div>Ao cataclismo</div><div>Que nós mesmos inventamos</div><div>Com o vandalismo</div><div>De milhares de anos</div><div>Com que construímos</div><div>Com rapacidade</div><div>Isso que chamamos</div><div>Humanidade.</div><div><br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg8yId1bzpTbs5N2LsX6CNSGmAMOj9Z5S21PXHYTvSzI0MVt2E7ePU034SJxzUZ5ZxAdRb4yXvNshjSV0ampzkTTrGIO5dHTzEo5S2vOge4ld6SjcB1ietMDk26FQ0BZXJqnguYN4BPPmQh2lVQVkoW6o797VB43dDMo_FY63C2zYDZ2Y70kSATyg5NkYE" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg8yId1bzpTbs5N2LsX6CNSGmAMOj9Z5S21PXHYTvSzI0MVt2E7ePU034SJxzUZ5ZxAdRb4yXvNshjSV0ampzkTTrGIO5dHTzEo5S2vOge4ld6SjcB1ietMDk26FQ0BZXJqnguYN4BPPmQh2lVQVkoW6o797VB43dDMo_FY63C2zYDZ2Y70kSATyg5NkYE" width="400">
</a>
</div> Nuvens sobre a baía (foto do autor).</div>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-51169333795675231982023-12-14T17:18:00.008-03:002023-12-14T21:23:30.291-03:00RESSACA<div style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ouvir com o mar<br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">O rugido das ondas<br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">A quebrarem flácidas <br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Sobre as pedras rígidas.<br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Espumas efêmeras<br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Na areia.<br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">O sol impõe<br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">No céu seu hálito<br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Abrasador. <br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Na água<br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Pinguins humanos<br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Sobre pranchas<br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">A desafiar <br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">A imprevisibilidade das vagas. <br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">O Sudoeste<br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">A entrar pela barra<br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Com vigor. <br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">E sobe no ar<br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">A maresia anunciando<br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Que há ressaca. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMxM0IgsxDYXrSzQSZ52cwsYuoxitojrMWXqiAtLBcIDDu3INWtq-X-NGshdDg5Ke0XMZ7Nw_dXB7emiPIT1gUvhq3eTJfBRRibM6rNnxQdxA3DBTTydgA32pYQn32qwsv1am035dPyvyDcjXN-lJ38swn4Sj_5IwSh8yV6i00291KOfvhpYWNfwPDUi8/s4000/20210923_145229.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1800" data-original-width="4000" height="207" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMxM0IgsxDYXrSzQSZ52cwsYuoxitojrMWXqiAtLBcIDDu3INWtq-X-NGshdDg5Ke0XMZ7Nw_dXB7emiPIT1gUvhq3eTJfBRRibM6rNnxQdxA3DBTTydgA32pYQn32qwsv1am035dPyvyDcjXN-lJ38swn4Sj_5IwSh8yV6i00291KOfvhpYWNfwPDUi8/w459-h207/20210923_145229.jpg" width="459" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Foto do autor.</td></tr></tbody></table><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-16295139438512665582023-12-03T12:00:00.003-03:002023-12-03T12:01:55.335-03:00INSANUS CANIS<span style="font-size: large;">No convívio dos vizinhos</span><div><span style="font-size: large;">Há contendas </span></div><div><span style="font-size: large;">No cessar-fogo anunciado </span></div><div><span style="font-size: large;">Há tiros </span></div><div><span style="font-size: large;">Na trégua pactuada </span></div><div><span style="font-size: large;">Há bombardeios </span></div><div><span style="font-size: large;">Na paz pretendida </span></div><div><span style="font-size: large;">Há guerra </span></div><div><span style="font-size: large;">No planeta desvalido </span></div><div><span style="font-size: large;">Há o bicho humano
</span></div><div><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhSyhh9eLfZ8Sl55DcaBI4BvdNxjxin1oUrZdnZ-8DzBTj5O04wHoMgebJdkNlLmNiiTisvOPTYGKq1dng5IbkLJsBpg18Zqi6643o4TG0GiKBwCPHMMifWqZ53Juu9dPi2SOKbFOIwMhUx3cw1cEeboheNaLv5BHRNo3AiTID3PNpry4RuzRbwvZz1JhU" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" data-original-height="314" data-original-width="474" height="282" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhSyhh9eLfZ8Sl55DcaBI4BvdNxjxin1oUrZdnZ-8DzBTj5O04wHoMgebJdkNlLmNiiTisvOPTYGKq1dng5IbkLJsBpg18Zqi6643o4TG0GiKBwCPHMMifWqZ53Juu9dPi2SOKbFOIwMhUx3cw1cEeboheNaLv5BHRNo3AiTID3PNpry4RuzRbwvZz1JhU=w426-h282" width="426" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Imagem colhida em revistaesquinas.casperlibero.edu.br.</td></tr></tbody></table><br /><br /></span></div>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-31548070804453567792023-10-24T15:24:00.002-03:002023-10-25T14:58:45.571-03:00NO BARRO PRETO<p></p><p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;"> (Dedicado ao primo José Luís Azevedo)</span></p><p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;"><br></span></p><p class="MsoNormal">Chovera por aqueles últimos dias, e a pequena baixada do
Barro Preto, na estrada que vai da vila ao Jacó, estava cheia d’água, formando
um pequeno charco, cuja profundidade subia um pouco além dos tornozelos dos
dois meninos.</p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;">Eles iam a pé em direção à fazenda onde morava o Zé Luís,
um ano mais novo que seu primo, morador da vila. Ao entrarem na curva da
estrada, Zé Luís percebeu o coaxar de rãs e chamou a atenção do primo, a quem
convidou caçarem algumas delas. Como o primo nunca o fizera, Zé Luís deu as
instruções:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;">- A gente entra devagarinho no brejo, sem movimentar
muito a água. Aí observa, nas moitinhas de capim, se tem ajuntamento de bolhas.
Aí vai estar a rã respirando. Você estica o braço rápido e segura com força.
Vai pegar a rã pelo pescoço. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;">O primo, embora inexperiente na atividade, captou as
orientações perfeitamente. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;">E lá foram os dois, de mansinho, os pés descalços pisando
com cuidado o baixio encharcado ao lado da grande pedra arredondada, que dava a
identidade daquela curva da estrada, a meio caminho entre o Jacó e a Rua, nome
por que era identificada a vila. Em silêncio e medindo as passadas, mas com
gestos rápidos e firmes, os braços, como flechas ligeiras, projetavam-se em direção
à coroa de bolhas na pequena touceira de capim e dali tiravam uma gorda rã
distraída. Ao cabo de pouco tempo, os dois acumulavam nas mãos uns dois pares
daquele bicho carnudo e feioso, que esperneava vigorosamente para se libertar. No
entanto os meninos tinham as mãos como torqueses poderosas e mantinham os
anfíbios bem presos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;">Quando já não conseguiam segurar mais daqueles batráquios
escorregadios, gosmentos, de pernas fortes, retomaram o trajeto em direção à
fazenda. Se algum passante por eles cruzasse, certamente estranharia aqueles
dois meninos, com seus dez-onze anos, a caminharem pela estrada levando quatro
rãs pelas mãos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;">Duzentos metros à frente, no início da subida da estrada
em curva, localizava-se a entrada da propriedade do Lourinho Azevedo, cuja sede
se escondia atrás do morro. Um pouco após a porteira de entrada, no morro
pelado de vegetação alta, sobrelevava a casa humilde da Neguinha, sitiante do fazendeiro.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;">Zé Luís teve, então, a ideia de oferecer os bichos à
mulher pobre, que tinha filhos pequenos e muitas carências no viver. Ele
gritou, antes que transpusessem a porteira:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;">- Ô, Neguinha! Está em casa?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;">Neguinha chegou à janela, como a responder com sua figura
a pergunta do menino, que logo emendou:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;">- A gente pegou essas rãs. Você quer para o almoço?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;">Neguinha abriu um sorriso e respondeu afirmativamente. Naturalmente
ela não tinha nenhuma carne para dar às crianças naquele dia.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;">Os dois meninos subiram até a casinha de pau a pique –
cobertura de sapé já envelhecida -, levando as rãs capturadas. Com um
sorriso de felicidade estampada no rosto, Neguinha as pegou, colocou numa lata
grande e, de imediato, tampou com uma tábua. Todo o cuidado era pouco, para
que elas não fugissem.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;">Zé Luís quis saber do primo se ele já vira a rã pular na
panela, depois de morta e esquartejada. Claro que o primo nunca vira aquilo.
Assim resolveram esperar Neguinha matar os bichos, tirar-lhes o couro,
esquartejá-los, temperá-los com alho, sal, pimenta do reino e uma folha verde
que eles não identificaram, mas que parecia alfavaca.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;">Neguinha pegou sua panela de barro grande, deitou um
pouco de gordura de porco e esperou que o fogo principiasse a fazer seu
serviço. Assim que percebeu que a quentura estava adequada, começou a colocar
com cuidado os pedaços de rãs temperados na panela. Foi então que o primo, pela
primeira vez, viu com admiração a carne de rã tremelicando, desesperada como se
viva estivesse, ao contato com a gordura quente. E lhe passou pela cabeça o
sofrimento das bruxas que eram jogadas em óleo fervente, como nas histórias que
ouvia dos mais velhos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: medium; line-height: 107%;">Assim que as rãs se deram por vencidas e cessaram toda a
bulha, Zé Luís e o primo se despediram da Neguinha e seguiram caminho até a
fazenda, lá onde as brincadeiras davam o tom da vida normal daquelas crianças.</span></p><p class="MsoNormal"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbqPANRi_whyphenhyphenCxnwSO6pYrk7vL07jv0pDYtuDUOAu5zmejES8eGLlCpOYwSF_yYcl-_oWBuS0dhXn0JFyvg8FYUVYqpizHuuxLVVI4OiBArgMV9OueZdFiteSB_DLtecwHGpRbbeaIDgVuMlHFQdVyq73l1_AW78mJeChOkGXkTxd1Pmfok4LdTuCp548/s1200/R%C3%A3%20wikipedia.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1200" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbqPANRi_whyphenhyphenCxnwSO6pYrk7vL07jv0pDYtuDUOAu5zmejES8eGLlCpOYwSF_yYcl-_oWBuS0dhXn0JFyvg8FYUVYqpizHuuxLVVI4OiBArgMV9OueZdFiteSB_DLtecwHGpRbbeaIDgVuMlHFQdVyq73l1_AW78mJeChOkGXkTxd1Pmfok4LdTuCp548/w400-h266/R%C3%A3%20wikipedia.jpg" width="400"></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Imagem em pt.wikipedia.org.</td></tr></tbody></table><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br></span><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br></span></div><span face=""Verdana",sans-serif" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br><br></span><p></p><p></p>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-11926581630628429022023-08-02T09:49:00.003-03:002023-08-02T09:49:32.271-03:00RELENDO BANDEIRA<p></p><div style="line-height: 115%; text-align: left;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Bandeira<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Poeta<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Como quem conversa<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Conversa sem paletó<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">E gravata<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Conversa de pijama<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">De bermuda cáqui<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">E camiseta regata<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Puída no colarinho<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><o:p> <br /></o:p></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Bandeira<br /> </span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Poeta<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Como quem fala com o amigo<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Durante o cafezinho<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ou ao ver a moça se banhar<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Distraidamente<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Encantadora<br /> </span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">O coração a lhe sair pela
boca<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><o:p> <br /></o:p></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Bandeira<br /> </span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Poeta<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Como se prosa<br /> </span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Sobre aquilo<br /> </span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Que nos interessa<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ou que presta<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">E mete um bocado de vida<br /></span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">No que se torna poesia.</span></div><div style="line-height: 115%; text-align: left;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div><div style="line-height: 115%; text-align: center;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEghm1oyMIn9PEEAiX9CtU4kLQKj6vLt3A2__ie1SzoIUs182qRKlLh7YBV6ozrxevmMTY9dxRQRqlhIuVT_VWIjZ1Rbvv11ouFdqsz3gYJswdtMgdTgjkJZAzEzmuLS5OFL7pM_GkpJDhxACNGLGCuHM_OhnP1L3pLNheeYQkP6xiGHe8H6Xfz0UpMQmww" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" data-original-height="352" data-original-width="399" height="306" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEghm1oyMIn9PEEAiX9CtU4kLQKj6vLt3A2__ie1SzoIUs182qRKlLh7YBV6ozrxevmMTY9dxRQRqlhIuVT_VWIjZ1Rbvv11ouFdqsz3gYJswdtMgdTgjkJZAzEzmuLS5OFL7pM_GkpJDhxACNGLGCuHM_OhnP1L3pLNheeYQkP6xiGHe8H6Xfz0UpMQmww=w347-h306" width="347" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Caricatura de Manuel Bandeira <br />por Carlos Drummond de Andrade (colhida na Internet).</td></tr></tbody></table><br /><br /><p></p>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-73031271152206429192023-07-14T21:59:00.000-03:002023-07-14T21:59:28.165-03:00SAUDADES DO CINE MONTE LÍBANO<span style="font-size: large;">Pegar </span><div><span style="font-size: large;">Um cineminha às seis </span></div><div><span style="font-size: large;">E lá encontrar </span></div><div><span style="font-size: large;">Velhos companheiros </span></div><div><span style="font-size: large;">Das antigas matinês.
</span></div><div><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-size: large;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgonjVBppeQmxanz9lUku2_lFIhDcEZplsGk7hiNnDQI-Oy6tbQWOdvgHvpWSYHgwviyrTDgtO9ywsNQkxrL3b9iwvO8rjDMz2uTrMqP7-4Z_4TjsnL4pOOLn59edoSEuPPpVsu8Li9_VHmOvp1lzpaX3SMWfiFMWfAYAKaUQmISBwz2MefDwOO2Po7q8Q" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" data-original-height="357" data-original-width="640" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgonjVBppeQmxanz9lUku2_lFIhDcEZplsGk7hiNnDQI-Oy6tbQWOdvgHvpWSYHgwviyrTDgtO9ywsNQkxrL3b9iwvO8rjDMz2uTrMqP7-4Z_4TjsnL4pOOLn59edoSEuPPpVsu8Li9_VHmOvp1lzpaX3SMWfiFMWfAYAKaUQmISBwz2MefDwOO2Po7q8Q=w536-h300" width="536" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Interior do Cine Monte Líbano <br />(imagem da PM de Bom Jesus do Itabapoana, através da pág. acervobji.blogspot.com)</td></tr></tbody></table><br /><br /></span></div>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-52047475159179054732023-06-28T09:36:00.000-03:002023-06-28T09:36:12.783-03:00O TREM DO VAIVÉM<span style="font-size: large;">Lá está o trem nos trilhos, </span><div><span style="font-size: large;">Minúsculo no além. </span></div><div><span style="font-size: large;">É o trem que vai? </span></div><div><span style="font-size: large;">É o trem que vem? </span></div><div><span style="font-size: large;">Não importa a direção </span></div><div><span style="font-size: large;">Que vai tomando tal trem. </span></div><div><span style="font-size: large;">Um dia nele viemos </span></div><div><span style="font-size: large;">E no outro dia iremos, </span></div><div><span style="font-size: large;">Segundo a orientação </span></div><div><span style="font-size: large;">Que tomam seus trilhos tortos, </span></div><div><span style="font-size: large;">Imprecisos, ignotos, </span></div><div><span style="font-size: large;">Cujo destino se encontra </span></div><div><span style="font-size: large;">Na derradeira estação.
</span></div><div><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEipoE_7HJ9hYLWD9HPM7iZ5hKWOStMpjKvidHVNlTN0B5suQNMj7hbe_QeRRtW7P0yX-dTehNjVEPWs-wXa7Z4EVhkUUwFJ0zDYQBvG49o8t_vzLj-QWBZ7ZpRRIS5hn4ikp_jsrbrs4WqlIStR1chF1wBwQO2ySR87bO_tlW_i0yHWARI8F6EfkztIv00" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" data-original-height="240" data-original-width="360" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEipoE_7HJ9hYLWD9HPM7iZ5hKWOStMpjKvidHVNlTN0B5suQNMj7hbe_QeRRtW7P0yX-dTehNjVEPWs-wXa7Z4EVhkUUwFJ0zDYQBvG49o8t_vzLj-QWBZ7ZpRRIS5hn4ikp_jsrbrs4WqlIStR1chF1wBwQO2ySR87bO_tlW_i0yHWARI8F6EfkztIv00=w400-h266" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Imagem em Freepik.</td></tr></tbody></table><br /><br /></span></div>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-63833742721526371772023-06-16T17:07:00.003-03:002023-09-25T17:48:18.034-03:00A LUA<span style="font-size: large;">A lua é leve </span><div><span style="font-size: large;">A lua boia no céu </span></div><div><span style="font-size: large;">Sem nuvens </span></div><div><span style="font-size: large;"><br></span></div><div><span style="font-size: large;">Em céu nuvioso </span></div><div><span style="font-size: large;">A lua afunda </span></div><div><span style="font-size: large;">Como uma pedra </span></div><div><span style="font-size: large;">Num rio fundo </span></div><div><span style="font-size: large;"><br></span></div><div><span style="font-size: large;">Mas quando a porta se abre </span></div><div><span style="font-size: large;">Da nuvem com seu negrume </span></div><div><span style="font-size: large;">A luz que brota da lua </span></div><div><span style="font-size: large;">Inunda o vale cá embaixo </span></div><div><span style="font-size: large;">Com seu fulgor de penumbra
</span></div><div><span style="font-size: large;"><br></span></div><div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXb6XpEf_cqvVdOLRgJcHbPbXGhapYRHn7iSfjUMIcHk-MoBMVMRwBEqbzpl2bUz5BKAbYCe1aZwSQqg2LEatc1RyevXbA1An5dmR_UZcknurzZMBF2ISc8d7rYGXJkBorrQn_g5rebaePF5XMl-EINxl1CS13H9mKfEmrjvy0IvXmXjNYp9qQvfdi/s5184/DSC08750.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2920" data-original-width="5184" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXb6XpEf_cqvVdOLRgJcHbPbXGhapYRHn7iSfjUMIcHk-MoBMVMRwBEqbzpl2bUz5BKAbYCe1aZwSQqg2LEatc1RyevXbA1An5dmR_UZcknurzZMBF2ISc8d7rYGXJkBorrQn_g5rebaePF5XMl-EINxl1CS13H9mKfEmrjvy0IvXmXjNYp9qQvfdi/w473-h266/DSC08750.JPG" width="473"></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="text-align: left;">Lua entre nuvens (foto do autor).</span></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br></div> <br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br></div><br><span style="font-size: large;"><br></span></div><div><span style="font-size: large;"><br></span></div><div><span style="font-size: large;"><br></span></div>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-18599953666313114062023-06-07T16:07:00.000-03:002023-06-07T16:07:20.043-03:00MUDANÇA<p><span style="font-size: large;">Toleba acabou de ajeitar as cangas, atou as brochas sob o pescoço dos bois e os chamou à lida. Com o garruchão comprido, de chocalho de anéis na ponteira, atingia desde a primeira junta até a terceira, a mais forte, que se prendia ao cabeçalho, junto à mesa.</span></p><!-- wp:paragraph -->
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p><span style="font-size: large;">Todos os bois tinham seus próprios nomes, por que eram chamados e pelos quais atendiam ao comando do carreiro. Na primeira junta, Dengoso e Bendito; na segunda, Fumaça e Malhado; na terceira, Maciste e Noturno, estes chamados bois de coice, os que sustentam o carro no nível e dão o primeiro arranque no momento da partida.</span></p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p><span style="font-size: large;">Toleba nunca entendera direito, por que o dono pusera esse nome esquisito no Maciste. Mesmo o seu apelido, Toleba, que ganhou na adolescência, ele entendia, já que era um homem atarracado, forte, massudo. Mas depois descobriu que fora por causa de um filme a que o patrão assistira no cinema do Zezete, quando menino, sobre um homem muito forte, capaz de mover com a força dos braços coisas descomunais, que dera o nome ao boi. Maciste, na verdade, era um boi dobrado, desses que metem medo por seu tamanho e musculatura, não fosse ele um animal manso e dolente, que não parecia em nada, no seu proceder, com o nome que o patrão lhe dera. Todos os outros nomes estavam completamente adaptados a cada animal. Era só vê-los e com eles conviver, para perceber que eram nomes justos. Por exemplo, o Noturno, de porte semelhante ao Maciste, era mais escuro que o Fumaça, que tinha o pelo cinza escuro, enquanto ele era de um pelo preto brilhante e bonito. Até o do Maciste, depois da explicação do patrão, passou a fazer sentido.</span></p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p><span style="font-size: large;">Nesse dia, Toleba ia fazer o carreto dos teréns do Manuel Firmino, que estava de mudança da Fazenda da Forquilha para a Fazenda da Boa Esperança, um pouco mais acima na serra do mesmo nome. É que o patrão tinha acabado de comprar esta última e resolveu deslocar o empregado para lá, onde ele assumiria a função de capataz. Manuel Firmino ia se mudar, coisa que não apreciava por ser um homem apegado a suas rotinas, mas ia com alegria, porque fora promovido, como recompensa por tantos anos de trabalho.</span></p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p><span style="font-size: large;">O carreiro, cheio de disposição, chegou cedo à casa do companheiro e tratou logo de carregar o carro com os pertences da família do Manuel Firmino que levaria para a Boa Esperança. Antes de começar, porém, verificou se os fueiros estavam ajustados e firmes na mesa e se a esteira estava bem amarrada aos fueiros, para que nada caísse durante a viagem serra acima. Era preciso que tudo chegasse direitinho ao seu destino.</span></p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p><span style="font-size: large;">Manuel Firmino, a mulher e os filhos, ainda pequenos, ajudaram a transportar os trecos até o carro de boi estacionado no terreiro. Toleba, sobre a mesa do carro, recebia de Manuel Firmino cada peça, que ia acomodando da melhor maneira possível, para que tudo coubesse em uma só viagem. É que gente da roça nunca tem muitas coisas a carregar, quando muda de pouso. Fogão, por exemplo, não se carrega, já que é uma peça moldada em tijolo e barro, fixado num canto da cozinha. A casa nova certamente teria também o seu. As camas são desmontáveis. Só um e outro móvel segue inteiro, sem partes, alojados com maestria na mesa do carro, de modo a caber tudo o que nele se transporta. A mesa da cozinha, por exemplo, foi colocada de pernas para cima, com os dois bancos acomodados entre elas. Por fim, sobre os poucos móveis rígidos, as roupas da família e os colchões, enchidos com capim e bem leves de levar. Por riba de tudo já arrumado, Toleba joga uma lona cáqui, já com algum puído na trama, amarrada bem firme com uma corda de juta, a fim de proteger a carga de poeira e chuva. As criações de terreiro – galinhas e patos - iam em gaiolas feitas de bambu e dependuradas nos fueiros laterais. Os dois capados roliços, cevados para o Natal daquele ano, foram colocados, sob protestos veementes, como é costume desses bichos, num espaço na traseira do carro, numa espécie de cercado improvisado, com piso de folhas de bananeira, para que não sujassem por demais o restante da carga. Mas o coleirinho do brejo cantador, bichinho da mais alta estima, era o próprio Manuel Firmino quem levava na mão desocupada da rédea, com todo o cuidado possível.</span></p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p><span style="font-size: large;">- Tudo certo, compadre Firmino? – pergunta o carreiro.</span></p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p><span style="font-size: large;">Manuel Firmino confirma que tudo está nos conformes e se prepara para deixar a casinha humilde onde morou até então com a mulher e os quatro filhos, dois meninos e duas meninas. Ainda ao sair, num gesto de agradecimento, como reverência, levantou o chapéu de palha em direção à casa que serviu de lar para eles durante tantos anos.</span></p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p><span style="font-size: large;">Um pouco mais cedo, ele já arriara os dois cavalos de que dispunha. Logo ajuda a mulher a montar no malhado e instala uma das filhas na garupa. Monta no piquira e puxa a outra filha para sua garupa, enquanto Toleba coloca os dois meninos menores sobre o assento frontal à mesa do carro. O carreiro mesmo vai a pé, candiando os bois morro acima. Os trechos planos são bem curtos. O mais que se faz é subir, e isso requer perícia e arte no conduzir os animais e a carga.</span></p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p><span style="font-size: large;">Atendendo seus aboios iniciais, os bois se põem em movimento, e começa a viagem.</span></p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p><span style="font-size: large;">- Vem, Dengoso! Vem, Bendito! Vamos, Maciste! Força, Noturno!</span></p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p><span style="font-size: large;">Ao mesmo tempo em que chama pelos bois, vibra o garruchão, que tine as argolas do chocalho. Era o sinal para começar a marcha.</span></p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p><span style="font-size: large;">Os dois meninos repetem os gritos do Toleba, no chamado dos bois, já transformando a mudança numa divertida aventura.</span></p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p><span style="font-size: large;">Aos primeiros metros percorridos, o carro começa a emitir o som choroso característico, produzido pelo atrito das peças de madeira com o eixo, que vai azeitado, de modo a produzir a melodia que o carreiro mais estima e que o identifica dentre os demais carros de boi que circulam pelas estradas de chão do interior. A dolência do canto estimula a marcha, abranda a dureza da lida, embala as pessoas que vão junto à comitiva em busca de novos desafios.</span></p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p><span style="font-size: large;">Daí a duas horas, a família já estará na outra casa, na outra fazenda, retomando a labuta de um ponto além do que deixara para trás. Tudo dentro dos planos da vida que se toca serenamente, feito marcha de carro de boi candiado com perícia e refinamento.</span></p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:paragraph -->
<p></p>
<!-- /wp:paragraph -->
<!-- wp:image {"id":9267,"sizeSlug":"large","linkDestination":"media"} -->
<figure class="wp-block-image size-large"><a href="https://asfaltoemato.files.wordpress.com/2023/05/image.png"><img alt="" class="wp-image-9267" height="366" src="https://asfaltoemato.files.wordpress.com/2023/05/image.png?w=1024" width="550" /></a></figure>
<!-- /wp:image -->
<!-- wp:paragraph -->
<p> Imagem colhida na Internet (coisasdaroca.com).</p><p>----------- </p><p>Publicado originalmente em <a href="http://asfaltoemato.wordpress.com">Gritos&Bochichos</a>.</p>
<!-- /wp:paragraph -->Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-67353370002006031342023-05-16T17:02:00.000-03:002023-05-16T17:02:21.138-03:00INFÂNCIA<div>Era domingo</div><div>E chovia. </div><div>No céu</div><div>A nuvem em pranto</div><div>Sobre o domingo caía.</div><div>E enquanto a chuva molhava</div><div>O chão batido</div><div>Da rua</div><div>Fazendo um tímido rio, </div><div>Os pés</div><div>Daqueles moleques</div><div>Desinquietos, vadios</div><div>Pisavam </div><div>O barro vermelho</div><div>Que entre os dedos</div><div>Espargia </div><div>E tingia de infância</div><div>A roupa nova do dia. </div><div><br></div><div>Era domingo</div><div>E chovia.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgmZmLX3pKyCUq5D0odwHLHc_HL5gjeR6-oTgZddnlraPTIvnp4AbusJCzskphjEMB73wLBD5094shUVp3p9EemRaxRfs8W45UI4qMTuSNSPmX-1KNug0Z0tQL1ZQ2O90tTxQJTcN07ag4DcrpakJarV-JBhUWRN7GWY0Wtj0vDk3cihq4nl_EduEWD" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgmZmLX3pKyCUq5D0odwHLHc_HL5gjeR6-oTgZddnlraPTIvnp4AbusJCzskphjEMB73wLBD5094shUVp3p9EemRaxRfs8W45UI4qMTuSNSPmX-1KNug0Z0tQL1ZQ2O90tTxQJTcN07ag4DcrpakJarV-JBhUWRN7GWY0Wtj0vDk3cihq4nl_EduEWD" width="400">
</a>
</div> Imagem colhida em telegraphindia.com.</div>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-14981386080480564732023-04-28T19:41:00.002-03:002023-04-28T19:45:30.631-03:00BICHO<span style="font-size: medium;">Bicho, </span><div><span style="font-size: medium;">A nossa vida </span></div><div><span style="font-size: medium;">Foi um luxo </span></div><div><span style="font-size: medium;">Ou um lixo? </span></div><div><span style="font-size: medium;">E o que nos resta </span></div><div><span style="font-size: medium;">Agora, </span></div><div><span style="font-size: medium;">Bicho, </span></div><div><span style="font-size: medium;">É só isso? </span></div><div><span style="font-size: medium;">Já ficaram no limbo </span></div><div><span style="font-size: medium;">Os compromissos, </span></div><div><span style="font-size: medium;">As virtudes, </span></div><div><span style="font-size: medium;">Os vícios</span></div><div><span style="font-size: medium;">E todos os rocks </span></div><div><span style="font-size: medium;">Que curtimos. </span></div><div><span style="font-size: medium;">O que fazer </span></div><div><span style="font-size: medium;">Então </span></div><div><span style="font-size: medium;">Do tempo que nos resta? </span></div><div><span style="font-size: medium;">Estamos de prévio </span></div><div><span style="font-size: medium;">Aviso </span></div><div><span style="font-size: medium;">Contando os dias, </span></div><div><span style="font-size: medium;">Até que tudo </span></div><div><span style="font-size: medium;">Seja extinto </span></div><div><span style="font-size: medium;">E os sinos de Bandeira </span></div><div><span style="font-size: medium;">Soem lúgubres </span></div><div><span style="font-size: medium;">Por ti e por mim, </span></div><div><span style="font-size: medium;">Num futuro sem fim, </span></div><div><span style="font-size: medium;">Quando tudo será pretérito.
</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibs6Ko7XK4oQ5uhh-wqIWzv6yYvdMCVn6QQJJnlBHTReJS0f2ibI7RP69Qr0puFfwJ34FwnwogyOqyaXSfnWXg4tWN7SkoqExcg9V2GDX9IL83I3G-XEBKTDepGm8iXkEQRR7ZTM11U1fHTk4xQEXpOlF_9MvgF1YGoyKZaWRqe3lLJPu_0wOlnWDy/s5140/DSC09552.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2838" data-original-width="5140" height="314" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibs6Ko7XK4oQ5uhh-wqIWzv6yYvdMCVn6QQJJnlBHTReJS0f2ibI7RP69Qr0puFfwJ34FwnwogyOqyaXSfnWXg4tWN7SkoqExcg9V2GDX9IL83I3G-XEBKTDepGm8iXkEQRR7ZTM11U1fHTk4xQEXpOlF_9MvgF1YGoyKZaWRqe3lLJPu_0wOlnWDy/w568-h314/DSC09552.JPG" width="568" /></a></div><br /><span style="font-size: medium;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> Foto do autor.</span><br /></span></div>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-71883156936941313112023-03-04T11:35:00.000-03:002023-03-04T11:36:08.832-03:00PALAVRA<div>Estou imbuído</div><div>Do sentido mí(s)tico </div><div>Da palavra </div><div>Que cria deuses</div><div>Forja mitos </div><div>Alardeia fatos</div><div>Fabula mentiras</div><div>Declara guerras </div><div>E institui o amor</div><div>A palavra e seus engodos </div><div>A palavra e seus deslizes</div><div>A palavra e seus precipícios</div><div>A palavra e seus matizes.</div><div><br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-DpkV8F74kYMfg16vAJZt2MBDcmMI9RbF93pDeFOc5TJx8fXBfNbG1AZZTPFzktap9TGVpeDxNFYosc4DYIsIx4qmcQrDCKEitpgcrHFo_4hxcn34_jNa6C4LisWLxcLnQIozayyt-9I/s1600/1677940543046982-0.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-DpkV8F74kYMfg16vAJZt2MBDcmMI9RbF93pDeFOc5TJx8fXBfNbG1AZZTPFzktap9TGVpeDxNFYosc4DYIsIx4qmcQrDCKEitpgcrHFo_4hxcn34_jNa6C4LisWLxcLnQIozayyt-9I/s1600/1677940543046982-0.png" width="400">
</a>
</div> Foto do autor.</div>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-5305249777785032892023-02-10T15:24:00.000-03:002023-02-10T15:24:19.722-03:00LET DIE, por Pedro Neiva de Mello<p> Hoje trago aqui este conto escrito por meu filho Pedro Neiva de Mello, publicitário de profissão e danado para escrever bonito.</p><p>Aí está!</p><p>----------</p><p><b><span style="font-family: verdana;">LET DIE</span></b></p><p></p><p align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Pedro Neiva de Mello</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">- Parei com o rock, bicho! Saco! Não tem mais rock bom
agora. Se é novo e é bom, é porque é de um disco novo de artista velho e, ainda
assim, é difícil pra cacete de encontrar. Senão é rock ruim! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Esse é o Carlão. Um camarada que fiz estes dias aqui. Carlão
faz aquele estilo coroa gatão. Grisalho, forte e falastrão. Deve ter aí seus
58, 59 anos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">- Quantos anos você tem, Carlão? – pergunto.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">- Cinquentinha! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Porra!... Carlão tá meio acabado. Não é tão coroa e,
logo, não é tão gatão. Mas tá lá ele com suas tatuagens no braço direito. Uma
tribal e uma guitarra com uma flâmula escrita “Live and Let Die”. Tá lá ele
revirando a memória pra lembrar do último rock novo e bom de que se lembra,
enquanto reclama da vida.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Conheço o Carlão há seis dias. Quando cheguei aqui, ele
já estava ali no mesmo lugar de agora. Reclamando. Acho que a falta de rock fez
muito mal a ele. Parece ansioso e, à noite, grita umas palavras soltas assim do
nada! Na primeira noite, eu tomei um susto e quase caí daqui. Ele gritou “Boa
noite, Circo Voador!”. Eu estava meio dormindo e meio acordado. Daquele jeito
que os remédios deixam a gente, sabe? Porra!... foi um susto danado. Olhei pra
esquerda, e estava lá ele com seu braço direito tatuado socando o ar e
dormindo. Depois parou e dormiu. No dia seguinte contei a ele o que tinha
acontecido.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">- Tá de sacanagem... Isso aí é coisa de maluco, bicho. – rebateu
o Carlão, muito convicto e com um certo ar de deboche pra mim. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Achei até que era eu quem estava vendo coisas, até porque
a gente não está aqui à toa. Ou ele ou eu podíamos ser o louco da conversa.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Na segunda noite, acordei novamente de supetão, porque o
Carlão fazia muito barulho. Olhei pro lado esquerdo do quarto, em direção à sua
maca. Só havia nós dois naquele quarto. Então toda a minha distração vinha
dele. Não podíamos ver tevê, celular, ouvir música e nem nada naquela fase do
tratamento.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">- O que tá rolando, cara? – perguntei. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Ele se surpreendeu que eu estivesse acordado. Olhou pra
mim com os olhos arregalados, se virou. Fez uma enorme força com os braços pra
se sentar, mesmo sem permissão. Conseguiu e sentou-se do lado direito de sua
maca. Ainda tinha o ar de surpresa intacto na sua cara. Nessa hora eu reparei
que Carlão tinha uma secreção saindo da boca. Sem parar. Uma baba espessa.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">- Que foi, cara? Quer que eu chame alguém? O que você
precisa? – perguntei pra ele - O que você quer?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">- Eu queria ter uma bomba. Um flit paralisante qualquer
pra poder me livrar do prático efeito. - respondeu com os olhos dentro dos meus
e com a voz áspera citando Cazuza e se debatendo sentado do lado da cama. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Foi quando o Gérson entrou correndo no quarto, sem seu
uniforme, desesperado. Trazia com ele um segurança da clínica. Os dois
seguraram aquele homem forte de volta na maca. O Carlão seguia gritando, quando
Gérson aplicou algo no braço tatuado dele e o acalmou.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">- Acho que desta vez o Carlos Roberto não sai mais
daqui... - refletiu o Gérson, depois que o Carlão finalmente dormiu e o quarto
se acalmou. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Carlão era um frequentador assíduo. Ia a voltava de
tempos em tempos. Aquela era sua quinta passagem por ali nos últimos quatro
anos. A cada retorno parecia mais fraco e solitário. Era filho de um casal de
músicos setentões. Viveu a vida na estrada com os pais e se apaixonou pelo rock
desde moleque. Uma paixão que virou patológica, com o passar do tempo e com o
passar das fraquezas do corpo e da mente. Fraquezas iguais às minhas. Fraquezas
que justificavam a nossa vizinhança naquele quarto.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Acostumado, na noite passada eu nem levei susto. Já
esperava a resenha da madrugada acordado. Pedi ao Gérson para reduzir a minha
dosagem naquela noite. Ele concordou. Disse que eu estava fazendo progresso, e
que o Carlos, em todas as suas idas e vindas, nunca tinha interagido com outro
parceiro como desta vez. E concluiu com um sorriso e com o sinal de metal na
mão direita – Rock and roll!!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Carlão começou a falar lá pelas 3h20. Calmo e de olhos
fechados, seguiu deitado. Parecia consciente desta vez. Não estava agitado como
na segunda noite ou incompreensível como na primeira. Não estava raivoso como
na quinta noite e nem grogue como na terceira e na quarta. Estava sereno.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">- Quem é ele, esse tal de rock and roll? – ele disse.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">- O rock errou. Errou comigo. – ele disse.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">- O rock acabou, cara. – ele disse - Acabou!<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhRn6GMOdNVHOXcoXGP2riqJbgzCEQTI2hqPMaPRZYxtB4c6mfSpSgej_aTQp7di-Rt6S2uaY9w9bKgqO8iBLPi5yitWp0j4GQeHi3AsTRqY7a4Q3GjeRSoImghz8xAa5hHesOQrLxEK6ePiTFnZQMV5Zg9K_QKXUpHMH2BbVCdTKCawddrDR9MTDGW" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="300" data-original-width="454" height="315" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhRn6GMOdNVHOXcoXGP2riqJbgzCEQTI2hqPMaPRZYxtB4c6mfSpSgej_aTQp7di-Rt6S2uaY9w9bKgqO8iBLPi5yitWp0j4GQeHi3AsTRqY7a4Q3GjeRSoImghz8xAa5hHesOQrLxEK6ePiTFnZQMV5Zg9K_QKXUpHMH2BbVCdTKCawddrDR9MTDGW=w476-h315" width="476" /></a></div><br />Van Gogh. <i>O quarto em Arles </i>(1889<i>; </i>imagem colhida na Internet).<p></p><br /><p></p>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-9957563933566337432023-01-15T21:56:00.005-03:002023-01-15T21:56:39.247-03:00EM TESE<span style="font-size: large;">Em tese </span><div><span style="font-size: large;">Prevalece a tese </span></div><div><span style="font-size: large;">De que quem não tem tese </span></div><div><span style="font-size: large;">Não se meta </span></div><div><span style="font-size: large;">Em discussão besta </span></div><div><span style="font-size: large;">Acerca de coisas incertas </span></div><div><span style="font-size: large;">Como o sexo dos anjos </span></div><div><span style="font-size: large;">Ou as ideologias políticas </span></div><div><span style="font-size: large;">Dos nossos partidos. </span></div><div><span style="font-size: large;">Porque então </span></div><div><span style="font-size: large;">Fica tudo dito </span></div><div><span style="font-size: large;">Pelo não dito </span></div><div><span style="font-size: large;">Como sói acontecer </span></div><div><span style="font-size: large;">Neste país aflito</span></div><div><span style="font-size: large;">Neste país atípico </span></div><div><span style="font-size: large;">Carente de exegese. </span></div><div><span style="font-size: large;">Pelo menos </span></div><div><span style="font-size: large;">Em tese!
</span></div><div><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; font-size: x-large; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjeGgMJjIyxQ--mr5wWW5aZ-7QLcm-H9uydkP9QXa7T823yfZfkkW5W-5QEgXd66d3GA2rcp7WU_hJsoswekSyYqln7MYANCwHSlli_lVrAQrV4bjPOxDPORDdnKhdI_MwWbNw_CVrh4fbCSBuyGd0JAVdMFmGvntXN83_l98apOO4oSPKcgONKYywN" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="256" data-original-width="350" height="293" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjeGgMJjIyxQ--mr5wWW5aZ-7QLcm-H9uydkP9QXa7T823yfZfkkW5W-5QEgXd66d3GA2rcp7WU_hJsoswekSyYqln7MYANCwHSlli_lVrAQrV4bjPOxDPORDdnKhdI_MwWbNw_CVrh4fbCSBuyGd0JAVdMFmGvntXN83_l98apOO4oSPKcgONKYywN=w400-h293" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Salvador Dali, <i>O enigma sem fim </i>(1928; imagem colhida na Internet).</div><br /><br /></div>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-91750861123343348322022-12-21T10:44:00.003-03:002023-04-15T20:58:36.423-03:00VEM CHEGANDO O VERÃO<div><span style="font-size: large;">Dizem que é verão. </span></div><div><span style="font-size: large;">Não sei,</span></div><div><span style="font-size: large;">Nem desconfio,</span></div><div><span style="font-size: large;">Porque do mar</span></div><div><span style="font-size: large;">Aqui em frente</span></div><div><span style="font-size: large;">Chega um ar mais frio</span></div><div><span style="font-size: large;">Do que se costuma ter,</span></div><div><span style="font-size: large;">Além de uma chuva fina.</span></div><div><span style="font-size: large;">As estações estão subvertidas.</span></div><div><span style="font-size: large;">E por isso mesmo</span></div><div><span style="font-size: large;">Meus sentidos</span></div><div><span style="font-size: large;">Sentem aleatoriamente,</span></div><div><span style="font-size: large;">Cedo ou tarde,</span></div><div><span style="font-size: large;">Num único dia,</span></div><div><span style="font-size: large;">As quatro estações de Vivaldi. </span></div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijxeo5wd0wrT5Wze767ndkjc__1Vz4u03rKufHnXiXIFg3-myBHenuXvRRBV0jg_JKSuVpVaqnOQ3m1ykLlPHxWubXkEeVk-d2-hP5td5DBSWTW8iU8xLwlbAQBEae1K_8QanoT-7QE88/s1600/1671630241640671-0.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijxeo5wd0wrT5Wze767ndkjc__1Vz4u03rKufHnXiXIFg3-myBHenuXvRRBV0jg_JKSuVpVaqnOQ3m1ykLlPHxWubXkEeVk-d2-hP5td5DBSWTW8iU8xLwlbAQBEae1K_8QanoT-7QE88/s1600/1671630241640671-0.png" width="400" />
</a>
</div> Icaraí (Foto do autor.) </div>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-52812487559772510482022-11-04T19:19:00.003-03:002022-11-04T19:19:38.282-03:00ZÉ<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Lá vem um Zé, pela estrada
da Vala. O caminho é comprido para suas pernas miúdas. Faz frio, e a cerração
toma conta da vargem, de não se enxergar nada além de vinte braças. Ainda assim
é possível ver o calor da respiração do gado que segue, a passos contados, em
direção ao curral, para a ordenha da manhã. O Zé nem repara mais no cenário,
que se repete sempre nesta época do ano. Ele mesmo se insere no ambiente, como
uma peça a mais. Tudo muito rotineiro! Com ele vêm mais dois ou três
companheiros todos os dias.</span><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;"> </span></p><p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ele vai para a escola na
vila. Leva no seu embornal, além dos cadernos e do livro de leitura, a merenda
do dia: uma espiga de milho cozido e uma fatia de broa de fubá. Nem sempre tem
alguma coisa para comer e confia no leite que o grupo escolar fornece na hora
do recreio.</span><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;"> </span></p><p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">O Zé não tem mais de dez
anos. É um menino franzino, cabelos claros de corte curto a lhe deixar um
topetinho ralo sobre a testa. Tem a cara de moleque atrevido, ainda assim.</span><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;"> </span></p><p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Lá vem outro Zé. Este das
bandas da Fazenda da Liberdade, com mais outros companheiros. Ainda que a
paisagem se modifique um pouco, com alguns morros mais altos a circundar a
estrada de chão batido que leva até a vila, no resto é quase a mesma coisa: o
verde extenso do pasto a cobrir todo o relevo alcançado pela vista. Ele também
é menino, pés descalços, a calça curta do uniforme azul rei e a camisa branca,
com o bordado indicativo da escola: G. E. Marcílio Dias. Se o outro Zé tem por
volta de dez anos, este Zé não passa de oito. E é mais sério e mal-humorado que
o outro, embora ambos sejam bastante tímidos.</span><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;"> </span></p><p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">O terceiro Zé vem dos lados
do Jacó, percorrendo distância semelhante aos outros dois: também estrada de
chão, com apenas um morro mais saliente a ser vencido, entre sua casa e a
escola, a cerca de três quilômetros da vila. No entanto este Zé vem acompanhado
de seu irmão mais velho e sua irmã mais nova. Este Zé já está na quinta série
do antigo curso primário. É já um veterano com apenas doze anos. Este Zé não
tem nada de tímido. Muito ao contrário: vive aprontando das suas, fazendo
estripulias, arranjando jeito de implicar com outros meninos. Sempre foi assim.
E tem uma vida menos penosa que seus outros dois xarás, filhos de humildes
meeiros de proprietários rurais. Mas, na escola pública da vila perdida do
interior, não há diferenças entre eles: são todos meninos atrás do beabá e das quatro
operações matemáticas, para que possam, a partir daí, buscar novos caminhos na
vida.</span><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;"> </span></p><p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">E, se se encontram na escola,
a vida os levará, com certeza, a trilhar caminhos distintos. Não aqueles de
poeira e barro, conforme as estações, mas as famosas estradas da vida, que
orientam, conduzem e, quase sempre, determinam o ponto de chegada.</span><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;"> </span></p><p>
</p><p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Lá vão os Zés. Cada um a seu
modo, com o embornal cheio de sonhos, a construir seus destinos, com as
ferramentas que a escola lhes deu.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></p><p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 115%; text-align: center;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; line-height: 115%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; font-size: 12pt; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg4xWSWvA5eBwNivNk8u8F7M62Q8_dSOzZkxPKj6rDQvTdDAxc_1WrWUnLoOGfFKmshumm_XEAtbPzcnDB8z7Qt0vX4JW5exBjmGPG2Yect0m5w8AisKPeC0FjDxun7iMaPe963hs3I-V0FFwSdRpxM_0XcNue4JNlUJSVAL7whf2UARBrfOHXHyXfQ" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="800" data-original-width="1200" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg4xWSWvA5eBwNivNk8u8F7M62Q8_dSOzZkxPKj6rDQvTdDAxc_1WrWUnLoOGfFKmshumm_XEAtbPzcnDB8z7Qt0vX4JW5exBjmGPG2Yect0m5w8AisKPeC0FjDxun7iMaPe963hs3I-V0FFwSdRpxM_0XcNue4JNlUJSVAL7whf2UARBrfOHXHyXfQ=w400-h266" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Crianças a caminho da escola (imagem colhida na Internet).</span></div><br /><br /><p></p>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-79635247474861452542022-09-17T13:12:00.002-03:002022-09-17T13:12:58.180-03:00GORGULHO<p> <span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Os dois moleques enchem a
boca com uma boa chupada na laranja, engolem o caldo e mantêm os caroços na
boca, para a disputa.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Gorgulho!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Eu entro!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Com quantos?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Com oito!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">A voz não sai muito boa,
porque as bocas estão com vários caroços, a atrapalhar a dicção.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">E o desafiante começa a
cuspir, um por um, os caroços que ficaram depois daquela primeira sucção na
laranja, enquanto conta:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Um, dois, três, quatro,
cinco, seis, sete. Acabou!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Acabou nada! Você está
escondendo um caroço no fundo da boca.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Não estou! Acabou mesmo!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">E abre a boca, põe a língua
para fora, a mostrar que não trapaceava no jogo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Agora era a vez do outro,
que para provocar troca sua frase de entrada na brincadeira:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Gorgulho!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Te entro!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Vai à merda! Com quantos?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Com sete!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">E o adversário, por sua vez,
repete o procedimento:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Um, dois, três, quatro,
cinco, seis, sete, oito!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Os caroços de laranja voam
longe, pela força com que o moleque os expele da boca.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Aquela primeira etapa estava
empatada. Mas ainda sobravam duas ou três rodadas por cada fruto.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">E continuavam o jogo, sem
que nenhum dos dois acertasse a quantidade exata dos caroços que restavam na
boca, após a sucção do caldo doce.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Para a disputa, só servem
laranjas com caroços. A lima, por exemplo, é muito boa, pois vem normalmente
com diversos deles. A seleta e a campista também se prestam à disputa. A
laranja-Bahia, por sua vez, não serve, já que não os tem. Aliás, rarissimamente
se encontra uma com um ou dois caroços.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">E os dois moleques estavam sempre
a se desafiar nesse jogo-brincadeira. Cada um tinha seu canivete amolado no bolso
do calção para descascar os frutos maduros, sentados no chão sob os arbustos do
pomar da casa da avó, que precisava autorizar que os netos periodicamente se
fartassem com aqueles cítricos tão apreciados.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Eram vários os tipos de
laranjas ali plantados: lima, Bahia, campista, coroa de rei, serra d’água e seleta.
Os pés de laranja lima eram os mais numerosos. Dos outros tipos, eram dois ou
três de cada. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Na hora de descascar a fruta
era preciso cuidado, de modo a não afundar muito o corte na polpa e expor os
gomos. E por aí já começava a disputa: ver quem conseguia tirar a casca mais comprida.
Depois era fazer o tampo, que podia ser cacimbinha, caso o canivete tivesse a
lâmina pontuda. Enfiava-se a ponta perpendicularmente ao topo da laranja e, com
cuidado, se fazia o corte circular, de modo a deixar exposta em uma espécie de
base de pequeno cilindro onde o caldo se acumulava a cada aperto suave. A outra
técnica, mais fácil, era a tampinha, conseguida com um corte longitudinal da
parte superior da laranja.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Para aqueles dois moleques
tudo era motivo de disputa. Depois de totalmente esgotada de seu caldo, o resto,
a que eles chamavam chupe-chupe, era arremessado longe. E então vencia quem conseguisse
a maior distância.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">No entanto, o cerne do desafio
era o gorgulho, brincadeira vinda de tempos anteriores, de que eles mesmos não
tinham conhecimento, e que consistia em reter na boca, após a ingestão do caldo,
os caroços que saíam a cada sorvo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">E a disputa continuava até
que estivessem empanturrados de caldo de laranja, ou que ouviam o comando da
avó, suspendendo a concessão dada. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Já vamos, Maína! Só mais
uma!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">E fechavam a disputa, como
quem pede a saideira no bar. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Gorgulho!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Eu entro!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Com quantos?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">- Com cinco!<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: center;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhbbDVEOiWuopmRABLNB3h7FEQPfWW1Yx0Wza_uQf3UBwKfpR1k-zYhNn77FRr7aDwYBSUZL2WO-bZQj7_e7s1CNlPrLYOday2M9dMlJa0uxocdOAKN5t6IxjZD3l66vaVxm2Rvc28LY8aB2W15uF0vF9KxUQlOktot-9L1cOxNtSJg8M2x-WZjip4n" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="675" data-original-width="1200" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhbbDVEOiWuopmRABLNB3h7FEQPfWW1Yx0Wza_uQf3UBwKfpR1k-zYhNn77FRr7aDwYBSUZL2WO-bZQj7_e7s1CNlPrLYOday2M9dMlJa0uxocdOAKN5t6IxjZD3l66vaVxm2Rvc28LY8aB2W15uF0vF9KxUQlOktot-9L1cOxNtSJg8M2x-WZjip4n=w400-h225" width="400" /></a></div><br />Imagem colhida na Internet.<p></p>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-56999829105286935462022-08-05T20:40:00.000-03:002022-08-05T20:40:11.825-03:00TALVEZ MINHA MÃE FIQUE ORGULHOSA DE MIM<p> </p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Cara, eu ando muito emotivo por esses dias. Está-se
aproximando o aniversário de morte de minha mãe, e a saudade dela aperta
gentilmente meu coração. Foram muitos anos partilhando a vida com ela – quase
setenta e cinco -, para que tudo caia no esquecimento. É impossível isso se dar!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">[</span><span style="font-family: "Imprint MT Shadow"; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Minha mãe me deixa ler, tão logo aprendi, <i>Canção
do exílio e outras poesias</i>, de Casimiro de Abreu.]</span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Além de tudo, cara, resolvi, não sei por que motivos, rever
vídeos – diversos deles – de Scott Mckenzie cantando seu sucesso, <i><a href="https://youtu.be/7I0vkKy504U" target="_blank">San Francisco</a>
(Be sure to wear flowers in your hair), </i>de 1967, em que se sucedem imagens
da linda geração hippie presente ao festival de Woodstock, em agosto de 1969. E
isso só piorou a situação. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Ah! Você não conhece as imagens? Procure, então, o
documentário sobre o festival, que compreenderá o que digo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Julgo-me uma pessoa razoavelmente racional, quase nada saudosista,
que imagina controlar suas emoções sem muitas dificuldades. Mas devo confessar,
cara, que rever aquelas imagens de jovens que tinham como proposta maior um
mundo de paz e amor aprofunda ainda mais minhas emoções. Juntaram-se as duas
coisas, para que a emoção fervilhe dentro de mim.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">[</span><span style="font-family: "Imprint MT Shadow"; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Sempre que me escrevia, no final de suas
cartas, minha mãe destacava a frase: “Que Nossa Senhora de Fátima te proteja!”]</span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">E veja bem: nunca fui hippie, no sentido pleno do termo, embora
tenha cultivado barba e cabelos longos durante alguns anos, tenha sido abduzido
pelo som revolucionário do rock and roll e tivesse acreditado que aquela música
poderia mudar o mundo, por seu poder de reunir pessoas numa grande
confraternização. Eu cria nisso de verdade, cara!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">[</span><span style="font-family: "Imprint MT Shadow"; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Minha mãe redobra as orações, ao saber que eu
perdera a fé.]</span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"> <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Mas jamais fui hippie realmente. Eu necessitava trabalhar
para me manter. E não era fazendo artesanato. Nem tive pais ricos que
sustentassem aquele comportamento desinteressado do sistema, a não ser para
bombardeá-lo. Também nunca precisei de “fazer a cabeça”, como se dizia então,
para curtir um som e viajar na pancada do rock. Eu era um careta esclarecido. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">[</span><span style="font-family: "Imprint MT Shadow"; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Minha mãe sempre apoiou minhas escolhas, até
quando resolvi vir para Niterói cursar Letras, em detrimento de um emprego
estável no Banco do Brasil.]</span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Mas aquelas imagens, que são minhas contemporâneas,
deixaram ainda mais vivo o sentimento de frustração pela derrota das propostas
de paz e amor surgidas na cidade californiana, como se pode perceber pelo mundo
em que vivemos até hoje. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">[</span><span style="font-family: "Imprint MT Shadow"; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Minha mãe vivia orando pela paz no mundo.]</span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Embora o movimento hippie fosse extremamente positivo
quanto a essa proposta, a prática de então se perdeu no consumo de drogas e
numa prostração infrutífera em fazer valer aqueles postulados. Sobraram as
imagens. Sobraram as tocantes, sensíveis, belas e bem-humoradas imagens de uma
geração que alterou o comportamento das que vieram posteriormente.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Por isso, cara, estou aqui, agora, bastante emotivo,
digitando essas bem-traçadas linhas, numa tentativa de alimentar um papo com
você, ou pelo menos esperando que você me ouça, e lamentando que todo aquele
sonho deu em nada. Não se conseguiu nem mais paz, nem mais amor. Aliás, muito
ao contrário. É só olhar à nossa volta e ver o que acontece. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">[</span><span style="font-family: "Imprint MT Shadow"; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Quando nasceu meu primeiro filho, minha mãe veio
em meu apoio: eu deixava de ser apenas filho e me tornava pai.]</span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">E, para agravar o que sinto, mais para o fim de agosto,
fará um ano que minha mãe se foi. Então vou procurar me comportar como um
menino grande, que já entende a vida, que sabe os desígnios da natureza, o jogo
sujo dos interesses geopolíticos, para aceitar numa boa essa pequena tragédia
pessoal: a perda da mãe e a ruína dos sonhos de um mundo melhor. Vou controlar
minha emotividade, ser um pouco mais racional. Parar de chorar como um bebê
abandonado.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Talvez minha mãe fique orgulhosa de mim, cara.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_HBUvD3lxTlBGY0YMkR7Y3wpnva1yGC-V4tMViL3hOjXWKt0XxbhXQGiktFl6FF0PdjiH5flstFe1XoR_DHk2Q_cH8zBWOH381yuk-dxw5aPKJl_tnLXSQl5ijfktJUFyQzra2tCqhWF0IiAPloGdObxFMUspXQrPh8XqcD4FYECv_AReJ4yBka2r/s5184/DSC04150.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2920" data-original-width="5184" height="326" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_HBUvD3lxTlBGY0YMkR7Y3wpnva1yGC-V4tMViL3hOjXWKt0XxbhXQGiktFl6FF0PdjiH5flstFe1XoR_DHk2Q_cH8zBWOH381yuk-dxw5aPKJl_tnLXSQl5ijfktJUFyQzra2tCqhWF0IiAPloGdObxFMUspXQrPh8XqcD4FYECv_AReJ4yBka2r/w580-h326/DSC04150.JPG" width="580" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Árvore ao pôr do sol (foto do autor).</span></div><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">---------- </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; line-height: 107%;">Caso queira assistir ao vídeo da música citada, é só clicar sobre seu título no terceiro parágrafo.</span></p>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-13129412420915960792022-07-21T19:45:00.001-03:002022-07-21T19:45:33.760-03:00A CASA DA MINHA AVÓ<div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">A casa da minha avó</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Tem as paredes caiadas,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Tem soleira, tem batente,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Janelas e portas pintadas</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Com um azul de antigamente.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">As telhas da casa dela</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Têm a forma de canela</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">E, quando a chuva despenca,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Se transformam facilmente</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Em muitas bicas de água.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Por dentro o forro é de
palha,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Como o dos carros de boi,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">E há florinhas mimosas,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Canteiros de tímidas rosas,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Assim como sempre foi.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">A casa da minha avó</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Recende a broa de milho,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Leite queimado e canela,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">A biscoito de polvilho</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">E a bolinho de chuva,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">A laranja descascada</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">E a refresco de uva.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">E olhando da janela</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Vêm-se bichos no terreiro:</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Galinhas, patos, marrecos</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">E dois galos seresteiros.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Também há um bode velho,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Atormentado as cabritas.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">A casa da minha avó</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Sempre foi casa bonita.</span><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">A casa da minha avó</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Parecia uma quermesse,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Quando juntava a família;</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Netos, bisnetos e filhas,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Filhos, noras e genros,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Parente de todo lado,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">A comer macarronada,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Tutu e frango ensopado,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Arroz de forno e salada,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Farofa e lombinho assado,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Tudo feito com cuidado</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">No velho fogão a lenha.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Depois de tudo comido,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Água da talha de barro</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Para matar nossa sede,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Um cafezinho coado,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Papa de milho verde,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Licores de jenipapo,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Laranja e jabuticaba,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Doce de leite talhado,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Que ela chamava ambrosia,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">E grandes nacos de queijo</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Que eram uma maravilha!</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">A casa da minha avó</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Era uma casa animada.</span><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">A casa da minha avó</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Parecia um grande beijo</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">No fundo do coração,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Que não nos deixa esquecer</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Dos dias que se ecoaram</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Com as águas do ribeirão.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">A casa da minha avó</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Hoje chama solidão.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSaDj0ltnBBP3v1faWv1Zf5RDcym2m-5_xFmuYUcu9TDHEtext74p8H0gGLRvI-pic9Y1NQkfSjo6El9rpyl94sWV8if-JixmJgxp1deju_BN7hxqiDiPzqw9hIGcFa79sEdydniEst-1zg-BTKys_tBoA7kYJLDRgSK54ZPCMH6c3e2Vaud4U0YWg/s5994/056.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3990" data-original-width="5994" height="381" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSaDj0ltnBBP3v1faWv1Zf5RDcym2m-5_xFmuYUcu9TDHEtext74p8H0gGLRvI-pic9Y1NQkfSjo6El9rpyl94sWV8if-JixmJgxp1deju_BN7hxqiDiPzqw9hIGcFa79sEdydniEst-1zg-BTKys_tBoA7kYJLDRgSK54ZPCMH6c3e2Vaud4U0YWg/w572-h381/056.JPG" width="572" /></a></div><br /><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> Foto do autor.</span><br /></span></div>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-32294094945322343432022-07-06T17:23:00.001-03:002022-07-06T17:23:28.394-03:00PALAVRAS E COMICHÕES<p><span style="font-size: large;">Falamos hoje sem a percepção da história que há por trás das palavras. Na verdade, a palavra vale como a pule do jogo do bicho: pro dia. O que é passado é esquecido. Quando dizemos alguma coisa, não imaginamos, nem de longe, o quanto aquela palavra andou pelo tempo, tropeçou em línguas e bocas, cortou voltas por caravanas e caravelas, até chegar ao que hoje soa e significa. Parece que, por velha, parece saída requentada do forno. Nosso saber linguístico é contemporâneo. Só nos assustamos quando ouvimos uma pessoa de mais idade usando um termo desconhecido, ou quando nos deparamos com textos escritos de décadas ou séculos atrás. Mas a palavra é uma viajora. Vem de longe, tanto no tempo, quanto no espaço. E, por isto, às vezes perde pedaços pelos caminhos que percorre, troca de trilha, muda de sentido, altera a pronúncia, mas está sempre fervendo de nova em nossa boca, a comunicar nossos pensamentos, sentimentos, emoções. A servir para nos entendermos e, por vezes, nos desentendermos com o outro.</span></p><p><span style="font-size: large;">E isso em qualquer língua. Não só na nossa.</span></p><p><span style="font-size: large;">O mais interessante, contudo, é que sempre achamos que falamos inteligivelmente. Qualquer pessoa nascida no nosso meio entende com perfeição o que dizemos, sem estranheza. Porém é só sair do país, para perceber como os outros falam complicado. É cada língua esquisita, que fica difícil acreditar que eles se entendam. E se entendem perfeitamente como nós mesmos nos entendemos, por mais estranha que tal língua possa parecer.</span></p><p><span style="font-size: large;">É que a palavra, como disse uma velha amiga de magistério, é uma experiência gestáltica. Às vezes não é necessário que a pronunciemos por inteiro para que seja entendida, sacumé? Chega a ser um simples comichão sonoro, sem sua integralidade, e é compreendida facilmente, né? Tá bom pr’ocê?</span></p><p><span style="font-size: large;">A maioria esmagadora das palavras da língua percorreu um longo caminho no tempo. Outras entraram por esses dias e já estão fazendo sucesso na boca de uns e outros. As línguas se permitem isso. São os chamados empréstimos linguísticos. A ciência, a tecnologia, os esportes, o comércio exterior, as comunicações ajudam a entrada e a saída de palavras e expressões. O uso massivo pode fazer com que elas entrem em definitivo para o léxico. O mais normal é que, ao entrarem em contato com o português, por exemplo, passem a funcionar como uma palavra comum de nossa língua.</span></p><p><span style="font-size: large;">Há, porém, algumas palavras vernáculas, provenientes do latim, que têm uma história interessante. Vou-me permitir mostrar-lhe algumas delas, leitor amigo.</span></p><p><span style="font-size: large;">As formas pronominais <strong>comigo</strong>, <strong>contigo</strong>, <strong>consigo</strong>, <strong>conosco</strong> e <strong>convosco</strong> – algumas mais usadas, outras nem tanto – vieram do latim. Lá eram, respectivamente, <em>mecum, tecum, secum, noscum e voscum</em>, formadas pelos pronomes mais a preposição <em> cum</em> (com, em português), que indica companhia. No português arcaico, é possível encontrar atestadas formas como <strong>migo</strong>, <strong>tigo</strong>, etc., com o mesmo sentido dos pronomes modernos. Entretanto o falante deixou de perceber que o –go era a forma que o <em>cum </em>latino tinha assumido na passagem ao português. O que é que se fez, então? Simplesmente se acrescentou novamente a preposição de companhia, agora no início da forma: com+migo, com+tigo, etc., e criamos os pronomes comigo, contigo, etc. Assim, historicamente, tais formas têm duas vezes empregada a forma que indica companhia, uma antes e outra depois do pronome propriamente: co-mi-go.</span></p><p><span style="font-size: large;">Outra forma interessante é a do verbo <strong>comer.</strong> Em latim, a língua mãe, a noção de comer era expressa pelo verbo <em>edere</em>, da terceira conjugação. O radical da palavra, aquilo que expressa o sentido, é <em>ed</em>- (cf. inglês <em>eat</em>). –<em>ere</em> é a terminação verbal, que indica a conjugação (-<em>e</em>-) e o infinitivo (-<em>re</em>). Como o romano que levou o latim para a Península Ibérica entendia o ato de comer como um ato social e não apenas a necessidade humana de se nutrir, juntou ao verbo a preposição de companhia <em>cum</em>. Assim a forma passou a ser <em>cumedere</em>, isto é “comer em companhia de alguém”. Na passagem ao português, ocorreram regularmente certos fenômenos fonéticos. Um deles fez com que as consoantes sonoras do latim que estavam entre vogais viessem a desaparecer na passagem. <em>Cumedere </em>passou a <strong>comeer</strong>. Houve também a perda do –e final da forma verbal. Tal forma vigorou no português arcaico, com o hiato entre as duas vogais /e/. Como duas vogais iguais sofrem o fenômeno da crase, o verbo atual passou a <strong>comer</strong>. Vejam que o que, historicamente, compõe o verbo moderno é o que era, de início, a preposição de companhia e a terminação verbal (-e-, segunda conjugação, -r, infinitivo). Desapareceu, portanto, a raiz originária –ed-, que representa o sentido do verbo. O que a língua tratou de fazer? Simplesmente transferiu o sentido da palavra para aquilo que era o prefixo, a preposição <strong>com</strong>. Hoje temos uma gama de palavras derivadas, que o falante entende perfeitamente como membros da mesma família semântica: comida, comestível, comedouro, comilança, comensal, etc., cujo radical é com-.</span></p><p><span style="font-size: large;">Em francês há um caso interessantíssimo. <strong>Hoje</strong>, na moderna língua, é <em>aujourd’hui</em>, que é formada por <em>au/jour/d/hui</em>, literalmente “no dia de hoje”. É que, em algum momento da evolução do latim ao francês, a forma <em>hui</em>, oriunda do latim <em>hodie </em>(hoje), perdeu seu sentido. Assim os falantes tiveram necessidade, para expressar o dia atual, em lançar mão de uma expressão - <em>au jour de hui</em>, ou melhor, <em>aujourd’hui</em>. O falante atual não tem a noção de que esse finzinho da palavra, um dia, já significou sozinho tudo o que a palavra comprida hoje significa.</span></p><p><span style="font-size: large;">Fico por aqui, por hoje. Ou por <em>aujourd’hui.</em></span></p><p>
</p><p> </p><p style="background-color: white; box-sizing: inherit; color: #111111; font-family: Georgia, serif; font-size: 17.85px; line-height: 30.345px; margin-bottom: 1.5em; text-align: center;"><img alt="" src="https://asfaltoemato.files.wordpress.com/2014/12/c2f58-3palavras.jpg?w=640" style="border: 1px solid rgb(221, 221, 221); box-sizing: inherit; height: auto; max-width: 100%; padding: 5px;" /></p><p style="background-color: white; box-sizing: inherit; color: #111111; font-family: Georgia, serif; font-size: 17.85px; line-height: 30.345px; margin-bottom: 1.5em; text-align: center;"><em style="box-sizing: inherit;"></em></p><p style="background-color: white; box-sizing: inherit; color: #111111; font-family: Georgia, serif; font-size: 17.85px; line-height: 30.345px; margin-bottom: 1.5em; text-align: center;">Imagem em solucaoperfeita.com.</p><p style="background-color: white; box-sizing: inherit; color: #111111; font-family: Georgia, serif; font-size: 17.85px; line-height: 30.345px; margin-bottom: 1.5em; text-align: left;">----------- </p><p style="background-color: white; box-sizing: inherit; color: #111111; font-family: Georgia, serif; line-height: 30.345px; margin-bottom: 1.5em; text-align: left;">Publicado originalmente em Gritos&Bochichos, em 28/12/2014.</p>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-61846235796716331962022-06-18T21:39:00.004-03:002022-06-28T20:44:02.110-03:00UCRONIA: MAIS UM LIVRO NA PRAÇA<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqml4lYM2pBdOLPbn-mAPbiBHKnnqedRfXWtTy4x-7i_9R34XIgbkZiS1A7hwtUHqa9hBF6f__Eag68IF6sIefdKvRu7vvCB8MgY-i3_2MhUehhAUa1UMCuj8ExP8tFIwYpBMfJ43wM22Gx5e8cIVeAxPWUyYnKOgOY06vVfzNaMy2XZbrwVTzMTvq/s5578/UCONIA%20Capa.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOXWuE8GAdnxy0GGOgKddvh7IakrDDeESM_v4MG2uoBMFWia-rtSzHX8IqDQKHsxSRSnKCgnbC-iM0D17tIGd3g5TqTFBb3DoP8CtwxLdz_tOyzTYXJIIQaMn-lf7gg2gSziwU5FNYNLwBWn1DRURgsp1vH8AbmHB3Yd600PllanlDUpTI94V-5OCn/s1186/Ucronia%20banner.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1181" data-original-width="1186" height="519" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOXWuE8GAdnxy0GGOgKddvh7IakrDDeESM_v4MG2uoBMFWia-rtSzHX8IqDQKHsxSRSnKCgnbC-iM0D17tIGd3g5TqTFBb3DoP8CtwxLdz_tOyzTYXJIIQaMn-lf7gg2gSziwU5FNYNLwBWn1DRURgsp1vH8AbmHB3Yd600PllanlDUpTI94V-5OCn/w520-h519/Ucronia%20banner.jpg" width="520" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></div><br /><p><span style="font-size: large;">Caros leitores, acabo de lançar, pelo Clube de Autores, mais um livro com uma coletânea de poemas que escrevi ao longo do tempo. Os que me honrarem com a sua leitura, devem clicar no título abaixo, para serem direcionados à página da editora. Ele está em pré-venda com um preço especial.</span></p><p><span style="font-size: large;">Desde já, obrigado!</span></p><p><br /></p><p><a href="https://clubedeautores.com.br/livro/ucronia?fbclid=IwAR2WsGF5gGB5tmR7_LtRNkscdKcD1CxTwXqBIcvlJZmsmFjUsuSTabX5o1c" target="_blank">UCRONIA</a></p>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-1557170369998428172022-06-08T11:38:00.001-03:002023-01-24T11:37:01.356-03:00MINHA TERRA II<span style="font-size: large;">Meu corpo </span><div><span style="font-size: large;">Veste as terras do meu país </span></div><div><span style="font-size: large;">Com seus cheiros </span></div><div><span style="font-size: large;">Suas cores </span></div><div><span style="font-size: large;">Seus descaminhos </span></div><div><span style="font-size: large;">E suas dores. </span></div><div><span style="font-size: large;">Nasci lambuzado </span></div><div><span style="font-size: large;">Com a lama do meu país </span></div><div><span style="font-size: large;">E tenho raízes profundas </span></div><div><span style="font-size: large;">Que me prendem </span></div><div><span style="font-size: large;">Em definitivo </span></div><div><span style="font-size: large;">A tudo que essa terra produz:</span></div><div><span style="font-size: large;">Seja bicho ou gente </span></div><div><span style="font-size: large;">Seja gozo ou cruz.</span></div><div><span style="font-size: large;"><br></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVChyuxtdDlF3IUvxDIo4tBbUuQ-vJNAMT7RF-39ij_7gRW8JNA4oS63EdsBpaV7A-9lJp8wnCRQrcRdeQ9Bn-ptsR0bAJgg04q7LLX-RiIxDfsFoQgW80W9124hY6AGPYTgVk2cH33FYunowORZ-md3A7LR-bmmKlgM41iG3K8nTy8DFabhfzx9OK/s5184/001.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3888" data-original-width="5184" height="375" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVChyuxtdDlF3IUvxDIo4tBbUuQ-vJNAMT7RF-39ij_7gRW8JNA4oS63EdsBpaV7A-9lJp8wnCRQrcRdeQ9Bn-ptsR0bAJgg04q7LLX-RiIxDfsFoQgW80W9124hY6AGPYTgVk2cH33FYunowORZ-md3A7LR-bmmKlgM41iG3K8nTy8DFabhfzx9OK/w500-h375/001.JPG" width="500"></a></div><br><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: large;"> </span>Foto do autor.<br></div>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-22684290482426707202022-04-30T20:16:00.000-03:002022-05-05T06:26:47.899-03:00COMO ARRANJAR UM DESAFETO, SEM PROFERIR UM IMPROPÉRIO!<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Eu morava na pensão da Dona Dinorah
e tinha acabado de concluir o curso de Letras, na Universal Federal Fluminense.
Iniciava-se o ano de 1972.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Meu colega de pensão e conterrâneo
P (Omito-lhe o nome por respeito.) acabara de escrever uma peça de teatro e
pediu que eu a lesse e fizesse as observações que achasse pertinentes, com as
minhas recentes ferramentas críticas adquiridas no curso. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Até aquele instante eu
desconhecia esta sua habilidade, na verdade sua primeira obra. Não sei se fez
outras mais, nem se aquele texto foi encenado, pois pouco tempo depois perdi o
contato com ele completamente. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Pedi-lhe um prazo para
atender seu pedido, com o que concordou sem ressalvas, e iniciei a tarefa. Ao
cabo desta, chamei-o para apresentar minhas observações. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">A peça tratava basicamente
de um diálogo filosófico entre uma prostituta e um bêbado, acerca das visões de
vida de cada protagonista. Pelo contexto, ficava-se a par da origem humilde da
prostituta e da decadência do bêbado, até chegar à condição que então
vivenciava, por culpa de seu vício. A peça lembrava a estrutura de <i>Dois
perdidos numa noite suja</i>, de Plínio Marcos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">P era jovem, um pouco mais
novo que eu, interessado em arte e literatura, leitor assíduo, e portador de
uma visão pessimista e amarga da vida. Ensimesmado, raramente ria e tinha raros
amigos. Era mais comum vê-lo solitário, mergulhado em suas preocupações, saindo
sozinho nos finais de semana para um cinema, um passeio, um programa assim fácil
de se fazer a sós.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Durante a leitura do texto,
estive atento às falas das personagens, ao nível vocabular, à formulação de
frases, à logica do pensamento expresso por elas, e em dadas passagens mostrei-lhe
que algumas vezes o discurso não se adequava, sobretudo à prostituta, por sua
origem simples, que deixava transparecer falta de educação formal, já que havia
“entrado naquela vida” ainda adolescente. Por seu turno, era possível pressupor
que a personagem do alcoólatra poderia ter tido uma educação mais formal, o
que, no entanto, não ficava claro no contexto da peça. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Fui então apontando o que me
parecia sem adequação aos dois falantes, por seu passado e por sua história de
vida, sobretudo no uso de vocabulário e em torneios frasais mais elaborados, a
que normalmente só se alcança com uma educação mais elaborada.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Pois foi aí que arranjei um
desafeto. Ao final das minhas ponderações, ele franziu ainda mais a cara, pegou
seu texto de volta, reclamou que eu não tinha entendido a profundidade das
colocações das personagens. E deixou de falar comigo. Um pouco depois a pensão
se desfez – ia ser construído um prédio no lugar da casa antiga onde ela se
instalara –, e cada hóspede procurou nova direção para suas vidas.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Algum tempo depois – nem
tanto, nem tão pouco –, encontrei-o pela rua e fui até ele. Cumprimentei-o, reclamei
que ele andava sumido e quis saber do seu paradeiro. Solenemente, com a mesma
expressão com certa carranca, me disse:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">- Você me encontra na Veja.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Como assim? Não havia
entendido o sentido da frase. E ele me esclareceu:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">- Agora estou escrevendo na
Veja. Procure lá!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">E saiu soberbo, como a me
dizer:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">- Tomou, papudo! Criticou
meu texto, agora escrevo na Veja, e você é um reles professor.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Na semana seguinte, comprei
a revista e vi lá um pequeno texto que ele assinava, cujo assunto realmente já
não me lembra mais, e fiquei feliz por saber que ele tinha conseguido chegar àquele
estágio profissional, embora eu nunca tenha sabido que cursos ele tinha feito
na vida, a não ser o antigo Segundo Grau numa escola da nossa cidade.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Passaram-se outros tantos
anos, e eu então estava em Bom Jesus do Itabapoana, em visita à minha família.
Por problemas no carro durante a ida, precisei de ir a uma loja de autopeças
para comprar determinada peça para o carro. Quem eu encontro atendendo ao
balcão? O próprio! Sem soberba, sem orgulho, um tanto decepcionado em me ver,
estando ele ali numa função mais simples. Perguntei-lhe o que aconteceu para
que voltasse à nossa terra natal. Ele deu lá suas explicações, dizendo que
viver numa cidade grande para ele se tornara complicado e, assim, resolveu
fazer a viagem de volta, para que tivesse melhor qualidade de vida. Conversamos
amigavelmente por um tempo, sem que eu lhe perguntasse sobre sua carreira como
dramaturgo ou correspondente de Veja. Não queria avivar o que talvez pudesse
ser deixado no limbo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Nunca fiquei aborrecido com
ele. Entendi-lhe a falta de humildade, quando fiz as observações sobre sua obra.
Um texto é quase como um filho. Se alguém pode falar mal dele, é o autor. E
ninguém mais! Sob pena de se tornar um desafeto.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">E jamais o vi novamente!
Guardo certa saudade. Assim bem à moda dele: silenciosa, um pouco pessimista e
desalentada.<o:p></o:p></span></p>
<p><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 12pt;">Talvez nossos caminhos e
nossos textos não se cruzem mais.</span> </p><p><br></p><p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgMqCpUOSQs1NtzAjdNbxNYYfuQ52BtB_axM34Prdk2NNialH7Ib349LCDTPxxrZeAa3nH-xd9HmhE9aMiFrmdBgyGmL_yDKDVT7IqXaNvrQHExXmWugYOHpYMbAjONBa5XgcTloWlh3KI2kkdbXT7CTt7bu1pQShPN-yxB_Kl_YLN6VQj3Z7wamMSi" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="1024" data-original-width="691" height="502" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgMqCpUOSQs1NtzAjdNbxNYYfuQ52BtB_axM34Prdk2NNialH7Ib349LCDTPxxrZeAa3nH-xd9HmhE9aMiFrmdBgyGmL_yDKDVT7IqXaNvrQHExXmWugYOHpYMbAjONBa5XgcTloWlh3KI2kkdbXT7CTt7bu1pQShPN-yxB_Kl_YLN6VQj3Z7wamMSi=w339-h502" width="339"></a></div><br>Imagem colhida na Internet.<p></p>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-394461748443914249.post-929756374736908242022-03-31T21:16:00.000-03:002022-03-31T21:16:05.047-03:00ESTAÇÕES HUMANAS<span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Apontem-me verões </span><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">que não exsudei</span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">invernos que não tiritei </span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">outonos </span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">que não frutifiquei </span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">primaveras </span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">que não floresci </span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Apontem-me
estações do ano</span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">que não vivi </span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">até chegar aqui </span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">onde estou agora </span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">a bagagem plena </span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">à espera da lua minguante </span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">no derradeiro pôr do sol </span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">da definitiva primavera.</span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div><div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv54Q67TDQ_Of31htcU2yDrj9YdYnPE9uLl_uLNO3bRsgMPaKokEG1bvWfzGzeoW3gaJp5px01RG1wjzbfjyS2cgPjeiR5lGI7BzID8k-JvZV9Qyx06MR0TxysPaGBVuNZDCAyIhoURpQuvWXhsIYfL6hnBdYPx8ykQGlVQOiW1AZ2HeSwGL0CnAM7/s1080/FB_IMG_1616499061569.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="579" data-original-width="1080" height="302" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv54Q67TDQ_Of31htcU2yDrj9YdYnPE9uLl_uLNO3bRsgMPaKokEG1bvWfzGzeoW3gaJp5px01RG1wjzbfjyS2cgPjeiR5lGI7BzID8k-JvZV9Qyx06MR0TxysPaGBVuNZDCAyIhoURpQuvWXhsIYfL6hnBdYPx8ykQGlVQOiW1AZ2HeSwGL0CnAM7/w562-h302/FB_IMG_1616499061569.jpg" width="562" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Pôr do sol em Itaipu (foto do autor).</td></tr></tbody></table><br /><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div>Saint-Clair Mellohttp://www.blogger.com/profile/06141480953185020162noreply@blogger.com0